Column: Van coronacrisiskrommunicatie naar coronacrisisdeprimering

 

‘Wie het weet mag het zeggen’ en wie het denkt te weten heeft het voor het zeggen. Sinds maart 2020 zijn we ten prooi gevallen aan het COVID-19 virus. Vanaf dat moment is er geen dag voorbij gegaan dat onze overheid zich niet uitliet onder invloed van diverse virologen in een Outbreak Management Team hoe we met dit virus om moeten gaan. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en wat te voorspellen was is uitgekomen; we zijn coronacrisismoe.

We kunnen geen spotje met naalden meer zien, we weten niet welk vaccin het beste is, is 66% dekking ook goed of eigenlijk niet, lijkt een middel trombose te veroorzaken en loopt het vaccinatievertrouwen weer een internationale deuk op, de ene politicus vindt zus en de andere zo: we zijn murw geïnformeerd door invalide informatie en ook nog eens wantrouwen in een stuntelende leverancier. En dan is men nog verbaasd dat het draagvlak voor de ingestelde maatregelen afneemt. Ja, ik geef ‘t ruiterlijk toe, je zal deze crisis als overheid maar in je schoenen geschoven krijgen. En fouten maken is een onvermijdelijk gevolg bij de confrontatie met zo’n grillig virus dat zich net zo makkelijk aanpast aan Zuid-Afrika, Brazilië en het UK. En ja, dan bevind je je in een spagaat. Maar…

Column door: Ronald le Clercq

Voorbijgegaan aan psychische gevolgen

‘De kruik gaat net zolang te water tot hij barst’, ‘De boog kan niet altijd gespannen zijn’, ‘Als het kalf verdronken is dempt met de put’, ‘De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet’, ‘Hoge bomen vangen veel wind’, ‘Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel’, ‘Het goede voorbeeld geven’ en ‘Holle vaten klinken het hardst’, we hebben prachtige oude en wijze spreekwoorden en uitdrukkingen. Maar niemand schijnt ze nog te (willen) herkennen of het is voor dovenmansoren. Hoe opmerkelijk is het dat een hele generatie tussen de wal en het schip dreigt te vallen als het gaat om geestelijk welzijn? Het empathisch vermogen van de door ons vier jaar geleden verkozenen wordt slechts in woord beleden. Misschien dat ter zijner tijd het nieuwe Kabinet tot nieuwe inzichten komt? Waarom zouden ze dat anders doen? Zullen de resultaten verbeteren na de recente verkiezingen? Gezien de chaos in de verkenningsfase zal dat niet de hoogste prioriteit hebben. Volgens berichten in de media schijnen we niet meer geestelijk beschadigd te raken dan voor de coronacrisis. Schijn bedriegt, gezien de hele andere zorgelijke berichten vanuit de geestelijke gezondheidszorg. De mens wordt niet beoordeeld op zijn woorden maar op zijn daden. Zeker in tijden van rampspoed. De GGZ bezwijkt inmiddels onder werkdruk, psychologen draaien overuren en als ze niet oppassen ook door, studenten vereenzamen, ouderen vereenzamen, allemaal belangrijke signalen van psychische ontreddering die nog lang zullen dooretteren. Zelfs nadat de virale splijtzwam in bedwang gehouden kan worden of op termijn, evenals de pokken, de pest en polio bijna geheel de wereld uit gewerkt is. Hoezo niet meer gevallen van depressies? De situatie werkt op zijn zachtst gezegd wel erg deprimerend.

PBM2

We hebben het, terecht, over persoonlijke beschermingsmiddelen PBM. Veilig en gezond werken staan hoog in het vaandel. Maar dat is de fysieke kant. Het is inmiddels ijskoud boven komen drijven dat ook het belang van de ontwikkeling van Psychische Beschermingsmiddelen steeds belangrijker aan het worden is, maar tegelijkertijd helaas miskend: laten we het voor het gemak PBM2 noemen. Het is nu al meer dan een jaar dat we worden ‘plat gebombardeerd’ met tegenstrijdige boodschappen vanuit de media, medici, overheid, al dan niet zichzelf benoemde deskundigen (waar halen ze die mensen toch vandaan?), spotjes met vaccinaties terwijl een op de drie(!) Nederlanders prikangst heeft, privacy schendingen, knullig vaccininkoopbeleid, onzorgvuldige avondklokwetgeving, een hoge boom die tegen de regels in een groot trouwfeest geeft, terwijl je collega zijn stervende moeder niet mag bezoeken en dan ook nog eens die scheve schaatsrijder in Heereveen als klapschaats, eh, klapstuk. Nee, ik noem geen namen, we kennen ze allemaal. De verkiezingen zijn dus achter de rug en we hebben drie dagen (een coronacompromis) mogen kiezen wie de komende jaren de, in de poldermodder vastgelopen, crisiskar mag gaan vlottrekken. Dat wordt nog een hele uitdaging als je de ‘per post stemmers’ niet eens kon uitleggen hoe je stempas en en stemformulier moet verzenden(!). Maar dat terzijde. Alle eerder genoemden hebben weer op alle zenders, dag in dag uit, dag- en avondvullende programma’s ter beschikking en daar is nog geen Psychisch Beschermingsmiddel tegen opgewassen. Nou ja, TV, internet, radio et cetera uitzetten, de gordijnen dicht, oordopjes in en verstand op nul is voor nu mogelijkerwijs de beste optie om onze geestelijke gezondheid staande te houden. Dan kan op de achtergrond hard gewerkt worden aan PBM2 met als uitgangspunt de aloude Romeinse filosofie ‘Mens sana in corpore sano’,  een gezonde geest in een gezond lichaam. Zijn we misschien minder moe van dat alles. Er zal in ieder geval een persoon zijn in Nederland zijn die daar geen actieve herinneringen aan zal hebben…